List do rodziców nr 2 („MOJA GRUPA”)

„MOJA GRUPA”

Wszystkiego, co naprawdę trzeba wiedzieć

o tym, jak żyć, co robić i jak postępować,

nauczyłem się w przedszkolu…

Robert Fulghum

Drodzy Rodzice!

Życie dziecka w grupie przedszkolnej to wspólne przeżycia, różne przygody i… wielkie wyzwania! To radość zabaw i prac, radość dzielenia z drugim małym człowiekiem wspólnych przeżyć. To także liczne sytuacje, w których dziecko musi nauczyć się godzić się z tym, że poza nim są inni, że inne dziecko może być bardziej docenione w jakiejś sytuacji, że nie zawsze można robić to, na co ma się ochotę. Czasem „ja proponuję”, a czasem „ja muszę się dostosować”. Nie należy się tych sytuacji obawiać. Są one okazjami, by dziecko dojrzewało emocjonalnie i społecznie, by uczyło się coraz więcej o sobie samym i o innych, by uczyło się skutecznego komunikowania z otoczeniem, współdziałania i solidarności, umiejętności wyrażania siebie, życzliwości, wybaczania, radości życia z innymi…

Wprowadzamy w świat wartości: szacunek, życzliwość, empatia, odpowiedzialność.

Uczymy tego, co najważniejsze:

• Doświadczenia emocjonalno-społeczne:

• uświadamianie, że w różnych sytuacjach odczuwamy różne emocje i wdrażanie do bezpiecznego wyrażania emocji;

• budowanie poczucia tożsamości indywidualnej i grupowej m.in. poprzez określanie uczuć własnych i innych osób;

• rozwijanie umiejętności odczytywania komunikatów niewerbalnych i odpowiedniego reagowania na nie;

• rozwijanie umiejętności budowania dobrych relacji m.in. poprzez okazywanie życzliwości w codziennych sytuacjach i stosowanie form grzecznościowych, ustalanie zasad kulturalnego zachowania w sytuacjach włączania się do zabawy;

• rozwijanie poczucia odpowiedzialności m.in. poprzez ustalanie zasad pełnienia dyżurów i wywiązywanie się z obowiązków dyżurnego, utrzymywanie porządku w sali i w swojej szafce – wdrażanie do rozumienia praw i obowiązków.

• Doświadczenia sensoryczno-motoryczne i poznawcze:

• rozwijanie sprawności ruchowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej i słuchowo-ruchowej;

• rozwijanie umiejętności słuchania i oglądania ze zrozumieniem m.in. poprzez udzielanie odpowiedzi na pytania dotyczące wysłuchanego tekstu, odczytywanie sytuacji przedstawionych na ilustracjach;

• rozwijanie umiejętności wypowiadania się m.in. poprzez nazywanie przeżyć i uczuć postaci na ilustracjach;

• rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej, sprawności manualnej oraz orientacji na kartce;

• rozwijanie analizy i syntezy słuchowej m.in. poprzez wysłuchiwanie zdań i określanie liczby słów w zdaniach;

• rozwijanie myślenia logicznego m.in. poprzez dostrzeganie regularności i kontynuowanie dostrzeżonego rytmu, rozwijanie umiejętności klasyfikowania wg określonej cechy;

• rozwijanie myślenia przyczynowo-skutkowego m.in. poprzez opowiadanie historyjek zgodnie z kolejnością wydarzeń z użyciem określeń: najpierw, potem, na końcu, wiązanie przyczyny ze skutkiem;

• rozwijanie świadomości własnego ciała m.in. poprzez nazywanie niektórych narządów artykulacyjnych.

Jak wspierać dziecko?

Aby w przyszłości dzieci były odpowiedzialnymi członkami społeczności, najpierw muszą nauczyć się odpowiedzialności za sprawy i rzeczy wokół nich i na miarę ich dziecięcego świata. Warto angażować dzieci do prostych czynności, np. dbania o czystość w kąciku zabaw czy podlewania roślinki w pokoju, tak aby wywołać w nich przekonanie, że to ich obowiązek. To właśnie są pierwsze lekcje odpowiedzialności! Trzeba też pamiętać o jasnym poinstruowaniu dziecka o jego obowiązkach i o tym, jak należy się z nich wywiązywać, zanim zaczniemy wyciągać konsekwencje. Najlepiej oczywiście pokazać, o co chodzi, czasem przypomnieć, a czasem wykonać wspólnie, ale nie wyręczać!

Warto wykorzystać zwykłe codzienne sytuacje, by wspomagać umiejętność dostrzegania regularności w otoczeniu i bawić się z dziećmi w układanie rytmów dźwiękowych, ruchowych lub wzrokowych, np. układać zdania, w których powtarza się jakiś zabawny wyraz lub sylaba.

Warto porozmawiać o… tym, co czujemy!

Warto zachęcać (nie zmuszać) dzieci, by opowiadając o codziennych wydarzeniach, nazywały – tak jak potrafią – to, co czują / czuły lub co mogli czuć inni. W tym celu należy zadawać dzieciom pytania naprowadzające, a także pozwolić, by dzieci zadawały pytania i odpowiadać na nie. Dobrze też, by dzieci słyszały i widziały, że dorośli nazywają i wyrażają swoje emocje w bezpieczny sposób.

Warto poczytać…

Z. Stanecka, Basia i plac zabaw, LektorKlett

R. Jędrzejewska-Wróbel, Co jest najważniejsze w kłótni, WSiP

Opowiadanie o obrazie – dla dziecka i rodziców

Przyjaciele muzykanci patrzą na nas z obrazu Tadeusza Makowskiego. Zza okna spogląda na nich z zazdrością troje dzieci. To mali muzycy są bohaterami tego obrazu, łączą ich wspólne zainteresowania, ale także, jak w każdym dobrym zespole, zrozumienie i umiejętność wspólnego działania. Czasem któryś z nich kieruje grą i jest wtedy bardziej słyszalny. Ale to dzięki wspólnemu celowi jednoczą się w grze, aby muzyka zabrzmiała czystymi tonami dźwięków.